Metody testowania reakcji na ogień
Metody testowania reakcji na ogień mają na celu symulację fazy początkowej i rozwojowej pożaru. Celem jest ocena, w jaki sposób produkty i materiały przyczyniają się do wczesnych etapów pożaru pod względem:
1. Zapalność
2. Rozprzestrzenianie się
płomienia 3. Wydzielanie
ciepła 4. Wytwarzanie
dymu 5. Występowanie płonących kropel/cząstek
Europejskie standardy dla wnętrz
Okładziny ścienne i sufitowe stosowane w pomieszczeniach publicznych muszą tylko w niewielkim stopniu przyczyniać się do rozwoju pożaru i wytwarzania dymu, co oznacza, że zwykle wymagana jest minimalna klasa Euroklasy B-s1,d0.
1. Reakcja na ogień, norma EN 13501-1 Wyroby budowlane, w tym ściany i sufity
2. Reakcja na ogień, norma EN 13501-1 Wykładziny podłogowe
Europejskie normy dotyczące powierzchni zewnętrznych
W przypadku zewnętrznych elementów budowlanych, takich jak okładziny elewacyjne, stosuje się tę samą normę reakcji na ogień (EN 13501-1), ale dostępne są alternatywne normy elewacyjne, które obowiązują w niektórych krajach należących do Wspólnoty Europejskiej. Na przykład w krajach skandynawskich takim specyficznym standardem elewacji jest „SP FIRE 105”.
Testy w celu określenia klasyfikacji reakcji na ogień zgodnie z 13501-1
Poniższe 2 badania są przeprowadzane w celu klasyfikacji wyrobów budowlanych (tj. materiałów drewnopochodnych) zgodnie z normą EN 13501-1.
Metoda badawcza EN ISO 11925-2
Metoda badawcza EN 13823
